"De prachtige jeugd van onze atletiek." Interview met Manuela Levorato

Over hetzelfde onderwerp:

In totaal 37 medailles (17 goud, 11 zilver en 9 brons) in de drie belangrijkste Europese zomeronderdelen bij de jeugd, junioren en onder 23: dit is het sterke Italiaanse jeugdelftal dat ons voorbereidt op de wereldkampioenschappen in Tokio in september, waar onze vijf olympisch goudenmedaillewinnaars nog steeds schitteren. De kers op de taart was de eerste plaats in de medaillespiegel (6 goud, 3 zilver en 5 brons) op de Europese juniorenkampioenschappen in Tampere, waar de sprint andere disciplines overtrof met vijf podiumplaatsen . Dit is des te meer reden tot trots voor Manuela Levorato , de voormalige koningin van de discipline, die haar nieuwe rol als federaal vicevoorzitter omarmt met dezelfde vastberadenheid die haar ertoe bracht twee bronzen medailles te winnen op de 100 en 200 meter op de Europese kampioenschappen van 2002 in München.

Hoe heb ik het ervaren? Met zoveel trots om vandaag deel uit te maken van zo'n beweging. Als voormalig atleet zie ik onze sport niet alleen groeien in ledenaantal, maar ook in media-aandacht en publieke erkenning. Maar achter deze successen schuilt vooral het werk en enthousiasme van president Mei en de federatie. Als atletiek een symbool van Italiaansheid is geworden, als het kranten en tv vult als nooit tevoren, dan komt dat doordat deze nieuwe jeugd van de atletiek profiteert van de serene sfeer die heerst binnen teams op elk niveau. Op televisie is een blauwe vlek te zien die elke atleet vanaf de tribune volgt; ik daag elk ander land uit om zo'n zorgeloze houding aan te nemen als de onze. En toch is er nog veel te doen...

Een van mijn zorgen is dat atletiek nog geen vaste waarde is geworden op scholen als reguliere sport. Maar ik wil beginnen met Milaan, misschien wel de enige metropool ter wereld zonder een eersteklas atletiekfaciliteit en zwembad. Daarom zou ik graag willen dat de vele medaillewinnaars van Tampere die naar Milaan trekken zich verenigen en eisen dat de stad een functionerende buiten- en binnenfaciliteit bouwt. In Milaan zijn er coaches en clubs die in de woestijn opereren, maar de stad moet investeren in atletiek. Zoals in mijn geboortestad Dolo gebeurde toen ze merkten dat er een meisje was dat kon rennen...

In 1995, precies 30 jaar geleden, won ze zilver op de Europese juniorenkampioenschappen in Nyiregyhaza, Hongarije, samen met Grillo, Sordelli en Cosolo. Nu is dat estafetteteam goud geworden, dankzij Pagliarini, Castellani, Valensin en de piepjonge Doualla, die net besloten heeft zich terug te trekken uit de WK in Tokio...

Mijn vriendin Manuela Grillo had me jaren geleden al op dit buitengewone talent gewezen . Nu moeten we ons afvragen hoe we haar moeten managen. Ik denk dat we haar plezier moeten laten blijven hebben. De taak van de Federatie is simpelweg om haar te beschermen tegen overmatige aandacht. Ik heb haar twee jaar op rij beloond tijdens de cadettenkampioenschappen in Caorle en ik zag een meisje dat helemaal niet bang was en vol zelfvertrouwen.

Was het klimaat anders toen u atleet was?

Ze zouden je niets vergeven. Als je het vandaag slecht doet, klopt president Mei je op de schouder en zegt dat je het de volgende keer beter zult doen. In mijn specialiteit voelde ik me een beetje alleen zonder een echte concurrent in het team. Ik denk dat al deze opwinding ook de leider in het algemeen klassement, Zeynab Dosso, goed zal doen, want ze zal de druk in haar nek voelen.

De Italiaanse atleten in het estafetteteam van Tampere zijn van alle leeftijden: Doualla is 15, Castellani is 16, Valensin is 18 en Pagliarini is 19. Met wiens hardloopstijl identificeer je je het meest?

Qua lengte zou ik Valensin noemen, die het langst is. In de individuele race had ze last van een peesblessure die ze tijdens de voorbereiding opliep, maar ze herstelde zich en leverde een ongelooflijke bijdrage aan de gouden estafettemedaille. Ze verving Calzolari in de finale. Ze vindt de 200 meter leuk, maar ik denk dat ze het ook goed doet op de 400 meter.

Je hebt een dochter, Giulia, van 17, en een tweeling van 10. Het zouden jouw dochters kunnen zijn. Hoe zie je deze nieuwe jeugd?

"Mijn hemel. Vergeleken met ons zijn ze allemaal veel volwassener en vooral zelfbewuster. Als ik ze vergelijk met hoe wij waren op hun leeftijd, schrik ik. Misschien komt het ook door de sociale media, maar zelfs in openbare interviews hebben ze een andere houding. Ze zijn zelfverzekerd, heel nuchter en tegelijkertijd heel serieus, niet alleen tijdens de training. Een prachtige jongeman."

De delicate overgang van junior naar senior niveau, waar velen mee worstelen, mag echter niet worden onderschat. Het percentage mensen dat tussen junior en senior niveau door de mazen van het net valt, is extreem hoog.

Het goede nieuws is dat de basis deze keer zo breed is dat zelfs met deze percentages een flink aantal atleten in de elitecategorie zou blijven. Ik moet denken aan de felicitatievideo van Edoardo Scotti, die in 2018 in Tampere een historische gouden medaille won op de 4x400 meter estafette. Met hem blijft alleen Sibilio op topniveau; de andere twee zijn uit de boot gevallen. Wie moet deze delicate overgang bewaken? Ik zou zeggen in de eerste plaats de coaches, die de juiste overgangen moeten bestuderen, de belasting niet moeten overdrijven en de balans moeten respecteren.

Meer over deze onderwerpen: